Zespół Szkół Specjalnych im. św. ks. Zygmunta Gorazdowskiego w Wierzbicach

Terapia mowy dzieci upośledzonych w stopniu lekkim, umiarkowanym i znacznym.

Istotą terapii logopedycznej dzieci upośledzonych jest wychowanie językowe. Nie da się jej prowadzić tylko i wyłącznie w gabinecie logopedycznym. Wiele zależy od opiekunów lub rodziców dziecka, wychowawców. Wszystkie osoby muszą podejmować działania stymulujące rozwój mowy dziecka już od chwili jego narodzin.

Najważniejsze wskazówki:

· kształtowanie właściwej więzi emocjonalnej z dzieckiem,

· rozmawianie z dzieckiem o czynnościach, które się razem z nim wykonuje,

· komentowanie każdej czynności wykonywanej przy dziecku,

· zachęcanie dziecka do mówienia,

· prowokowanie dziecka do nazywania przedmiotów, którymi się bawi,

· zapewnienie dziecku kontaktów z rówieśnikami (żłobek, przedszkole, plac zabaw),

· dbanie o własną mowę: tempo, rytm, melodię i akcent (na początku dziecko odbiera tylko te elementy mowy), a potem o staranną wymowę, używanie zróżnicowanego słownictwa i poprawność gramatyczną.

Co jest celem terapii logopedycznej osób upośledzonych w stopniu lekkim?

Głównym celem terapii jest usprawnienie mowy w takim stopniu, by umożliwić danej osobie samodzielne radzenie sobie w typowych sytuacjach życiowych. Nie chodzi tu o wypracowanie bezbłędnej wymowy (chyba że wada utrudnia komunikowanie się z otoczeniem).

W przypadku małych dzieci celem terapii jest stymulowanie rozwoju mowy, motywowanie do mówienia, pokazywanie korzyści z posługiwania się mową czynną.

Co jest celem terapii logopedycznej osób upośledzonych w stopniu umiarkowanym i znacznym?

Głównym celem terapii jest umożliwienie dziecku kontaktu z otoczeniem poprzez komunikację werbalną lub pozawerbalną. Pracę z dzieckiem rozpoczyna się od wypracowania właściwych nawyków związanych z mówieniem: oddychania, emisji głosu, przełykania śliny, zamykania ust. Dopiero potem – jeśli to możliwe – rozpoczynamy naukę prostych słów, które umożliwią kontakty z otoczeniem w stopniu podstawowym.